روزگارى كه همه جا بازارى به نام بازار برده فروشان بود ، مردى در بازار برده فروشان به برده فروش مى‏گويد: من برده‏اى مى‏خواهم. او نيز چند غلام و برده‏اى كه داشت ارائه مى‏دهد. او نگاهى به چهره اين چند نفر مى‏كند و يكى از آنها را انتخاب مى‏كند. مى‏گويد: من اين غلام را بخرم، اما با او كمى مى‏خواهم حرف بزنم. به برده مى‏گويد: چه مى‏پوشى؟

برده می‏گويد: لباس پشمى . چه میخورى ؟ آبگوشت . چقدر كار مى‏كنى؟ ده ساعت.

گفت: نه، اين به درد من نمیخورد. به مغازه برده فروش ديگرى میرود، آنجا نيز برده‏ اى را مى‏بيند و می ‏پسندد و همين سؤالات را میكند و او نيز جواب‏هايى میدهد و او دوباره میگويد: نه، اين نيز به درد من نمی‏خورد.

به سومين مغازه می‏رود. برده ‏اى را انتخاب میكند. از او همين سؤال‏ها را می‏كند. میگويد: هر چه مولاى من به من عنايت كند. گفت: من اين برده را میخواهم.

بعد ايشان میفرمايد: تقوا يعنى خدايا! هر چه بگويى انجام میدهم، روزى مرا آنچه مقرر كردى قبول دارم، اين حال شخص باتقواست. اين تقوا وقتى حاصل شود، شجره طيبه‏ اى است كه دوازده ميوه بر اين شجره طيبه روييده میشود.

به نقل از رایة العباس